50 kilometrów ciszy. Ekstremalna Droga Krzyżowa ze Słupska klifem do Ustki

Kilkadziesiąt kilometrów marszu to sporo czasu do przemyśleń. Szczególnie kiedy idzie się w samotności, po ciemku, ale za to marszrutą, która wiedzie wzdłuż Słupi czy lasem, by wreszcie dotrzeć na nadmorski klif. W piątek 31 marca spod kościoła Najświętszego Serca Jezusowego w Słupsku po raz kolejny wyruszy Ekstremalna Droga Krzyżowa.

- Idziemy przez najpiękniejsze terenuy w naszej okolicy - mówi Wiktor Janusz, współorganizator wydarzenia. - Obok możliwości pójścia 30. czy 40. kilometrów dodaliśmy 50-kilometrową trasę. Walory przyrodnicze dają siłę, aby ją pokonać w nocy, a o brzasku zderzyć się z morzem czy naturą. Na najdłuższej trasie mamy 20-kilometrowy odcinek prowadzący wzdłuż klifów. Myślę, że te okoliczności służą temu, aby znaleźć czas dla siebie, szczególnie w czasie Wielkiego Postu, który ma służyć refleksji.

Wszystkie wytyczone cztery trasy EDK mają wspólny start. Tak jak w poprzednim roku jest nim msza o godzinie 20 w kościele Serca Jezusowego w Słupsku. Na każdej z marszrut organizatorzy przygotowali punkty, które są stacjami drogi krzyżowej. Niektóre są oczywiste jak kościół czy kapliczka, inne — jak płonący lampion — mniej. To tu uczestnicy sięgają po rozważania, które można wydrukować lub znaleźć w przygotowanej specjalnie aplikacji.

Trzy z czterech marszrut wiodą ze Słupska do kościoła Zbawiciela w Ustce. Najkrótsza z opcji to 30 kilometrów drogi ze Słupska, przez Niewierowo, Machowino, Wytowno i Orzechowo. Jedenaście kilometrów więcej do przejścia ma droga z “Serca do Zbawiciela”, która z Wytowna skręca ku Machowinku, a dalej biegnie do Objazdy, Bałamątka, Poddąbia, by przez Orzechowo zakończyć się w uzdrowisku. 50 kilometrów do przejścia będą mieli ci, którzy dojdą ze Słupska do Rowów, a stamtąd do Ustki. Natomiast 41 kilometrów pokonają uczestnicy pętli ze Słupska, przez Jezierzyce, Grąsino, Rogawicę, Kukowo, Wiklino, Bukow, Dominek, Kępno, Karzcino i Niewierowo oraz Słupsk.

Przypomnijmy, że Ekstremalna Droga Krzyżowa nie jest pielgrzymką. Nie ma zabezpieczeń, a każdy walczy sam o wytrwanie. Każdy uczestnik bierze udział w EDK na własną odpowiedzialność, a organizatorzy nie zapewniają ubezpieczenia ani opieki medycznej. Warto pomyśleć o wsparciu osoby, która może po nas przyjechać w przypadku kryzysu fizycznego.

Ciepłe ubranie, dobre buty, coś lekkostrawnego do jedzenia i termos to wyposażenie niezbędne. Nie potrzeba mieć mapy, ale przyda się telefon, na który można pobrać aplikację EDK i śledzić przebieg drogi. Za pomocą aplikacji można pobrać ślad GPS lub wydrukować sobie opis trasy. To tu pątnicy znajdą też specjalne rozważania, które oddają ducha tego wyzwania. Ich treść jest też dostępna na stronie www.edk.org.pl. Tam też prowadzone są zapisy.