Nasza Loteria SR - pasek na kartach artykułów

Boże Ciało, czyli o Polakach i religii bez politycznej nawalanki

Zbigniew Marecki
Fot. Gazeta Krakowska
Zachęcony opinią Tomasza Raczka (najciekawsze videocecenzje na YouTube) z festiwalu w Gdyni poszedłem z żoną do kina na "Boże Ciało" Jana Komasy. Nie wiem, czy ten film ma szansę na Oskara (myślę, że to raczej nasze kolejne pobożne życzenie), ale niewątpliwie jest inny niż "Kler" Wojtka Smarzowskiego czy dokument "Tylko nie mów nikomu" Tomasza Sekielskiego.

Wreszcie ktoś odszedł od publicystycznej nawalanki w stylu antyklerykalnym, a zajął się tematem o wiele ciekawszym, bo moim zdaniem film Komasy to próba analizy specyfiki życia społeczno - religijnego Polski prowincjonalnej z perspektywy podkarpackiego miasteczka, w którym pojawia się obce ciało - Daniel, młody chłopak z poprawczaka, który spełnia tam swoje marzenia i pod nieobecność proboszcza wciela się w rolę wędrownego księdza. To trochę pars pro toto (łac. część za całość), gdzie mała miejscowość symbolizuje całą Polskę z jej różnymi podziałami.

W praktyce ktoś nieprawdziwy i działający trochę pod wpływem intuicji i emocji staje wobec skłóconej społeczności, gdzie silniejsze są nienawiści i wzajemne uprzedzenia niż nauki wynikające z dobrej nowiny Jezusa.

W warstwie podstawowej w dużym stopniu film Komasy jest więc rodzajem naturalistycznego studium o nieco odrażającej społeczności, która jednak powoli zmienia się pod wpływem obcego, przeciwstawiającego się jej podziałom .W pewnym stopniu jest to także film o buncie młodych przeciw starym, którzy trwają we wzajemnej nienawiści.

Na koniec jest to także film o mądrości Kościoła, bo choć oszust zostaje zdemaskowany przez księdza -wychowawcę z poprawczaka, to on nie ogłasza tego przed miasteczkową społecznością, bo wtedy dobre czyny pozytywnego oszusta pewnie obróciłyby się przeciw Kościołowi , a zmiany na lepsze w miasteczkowej społeczności nie miałyby szans na utrwalenie.

Choć więc główny bohater, którego wyraziście i z talentem zagrał Bartosz Bielenia, zostaje pod koniec filmu brutalnie pobity przez nienawidzących go i przypominających zwierzęta wychowanków poprawczaka, to jednak widz pamięta, że zostanie po nim jakieś dobro, które wniósł do podkarpackiego miasteczka. Jednym słowem: w warstwie symbolicznej film pokazuje, że czasem mamy szansę zasiać dobro, choć niekoniecznie musimy sobie z tego zdawać sprawę.

To wręcz trochę zadziwiający wniosek, który wynika z tego dość brutalnego, niekiedy wręcz okrutnego, a na pewno nieoczywistego filmu. Zawdzięczany to zarówno ciekawie rozwijającemu się reżyserowi Janowi Komasie, który na swoim koncie ma już także "Sala morderców" i "Miasto '44", ale także młodemu scenarzyście Mateuszowi Pacewiczowi (podobno pracował nad scenariuszem do filmu aż 7 lat). Przed wszystkim jednak w pamięci zostaje postać Bartosza Bielenia, który ma w swojej twarzy to coś, co przykuwa uwagę widzę.

Zobacz także: Rozmowa z Danutą Rakowską, nową dyrektor Miejskiej Biblioteki Publicznej w Słupsku.

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!

Polecane oferty

Materiały promocyjne partnera
Wideo
Wróć na gp24.pl Głos Pomorza