Nastolatka pod tramwajem. Tragedia. I co dalej? - Minął tydzień. Felieton Jarosława Reszki

Jeden z moich szkolnych kolegów nie doczekał osiemnastki. Utonął w Wiśle po tym, jak założył się, że ją przepłynie. Wisła we Włocławku jest szeroka i zdradliwa. W moich szkolnych czasach śmierć w jej nurtach nie była czymś nadzwyczajnym i ginęli w taki sposób nie tylko lekkomyślni młodzieńcy. Brzeg rzeki w piątek czy światek pełen był wędkarzy. A że rybka lubi pływać, nawet ta, która przed chwilą wyskoczyła z wody, głupie pomysły były na porządku dziennym.

Drugą młodą osobą, którą przyszło mi pożegnać podczas nauki we Włocławku, była koleżanka z równoległej klasy w liceum. 16-latka, bardzo ładna, do której wzdychało wielu chłopaków, wybrała śmierć samobójczą. Dziewczyna otruła się po tym, jak dostała pałę – już nie pamiętam, czy na semestr, czy na koniec roku. Ponurym paradoksem w tej historii jest to, że dziewczyna, która się otruła, zaliczyła pałę z… chemii. Po tym zdarzeniu chemiczka, która tak nisko oceniła uczennicę, przeszła w szkole ciężką próbę. Śmierć za śmierć – tego domagało się na przerwach wiele koleżanek i kolegów samobójczyni. Na szczęście działo się to w czasach, gdy nie było mediów społecznościowych, ani nawet Internetu, bo dziś hejt by spadł na surową belferkę z siłą tsunami.

Te dwie przygnębiające historie z mojej młodości wspominam pod wpływem makabrycznego wypadku w Bydgoszczy, w którym na ulicy Fordońskiej pod tramwajem zginęła 15-letnia uczennica pobliskiego liceum. Cała Bydgoszcz zapewne zna już tę historię. Dziewczyna została wepchnięta pod tramwaj podczas wygłupów na przystanku. Bardzo współczuję rodzicom Emilki, szanuję ból jej przyjaciół, koleżanek i kolegów. Niestety, ofierze nikt nie może już pomóc.

Pomyślmy natomiast o sprawcy tego nieszczęścia, rówieśniku ofiary. On żyje i całe swoje życie, prawdopodobnie jeszcze bardzo długie, będzie musiał spędzić z ogromnym ciężarem na sumieniu. A od początku pokuty nie ułatwia mu się tego zadania. Zdziwiło mnie na przykład to, że 15-letni sprawca noc po wypadku musiał spędzić w Policyjnej Izbie Dziecka. Nie rozumiem, po co to było. Chyba nie podejrzewano, że zbiegnie za granicę albo będzie utrudniał śledztwo, skoro do wypadku doszło na przystanku pełnym ludzi? A może obawiano się, że podetnie sobie żyły? Jeśli tak, to właśnie pierwszą noc po tragedii powinien spędzić we własnym łóżku, wśród najbliższych.

Nie zdziwiło mnie natomiast to, że internetowe bractwo przeprowadziło sąd kapturowy nad sprawcą, zakończony błyskawicznym wyrokiem. Tak jak to miało miejsce z nauczycielką chemii, sądzoną na korytarzach włocławskiego liceum. Tylko że wtedy na najwyższy wymiar kary skazano doświadczoną belferkę, a teraz dojrzewającego, pewnie emocjonalnie rozchwianego chłopca. Nie będę krzyczał w stronę internetowych hejterów: „Stop, źle się bawicie!”, bo wiem, że to ich tylko nakręci do kolejnych ataków. Ten wrzód musi zaleczyć czas.

Szkoła, do której chodzili sprawca i ofiara, zareagowała szybko i chyba w jedyny możliwy sposób. Ogłoszono żałobę. Uczniowie dostali wsparcie psychologa i pedagoga. Później pewnie odbędą się pogadanki o bezpieczeństwie na drogach.

Owszem, ma to pewien sens. Niestety, ograniczony i krótkotrwały. Nie wierzę w stałą i powszechną przemianę nastolatków. Za parę tygodni, najwyżej miesięcy zapomną o przestrogach i znów będą pajacować na ulicach. Taki to wiek. Jedyne, co niemal na pewno może odnieść dobry skutek, to zwiększenie zabezpieczeń na przystankach i wolniejsza jazda tramwajów. Ale my przecież dążymy do tego, aby jeździły jak najszybciej...