Przywilej czy przymus?

Krótkim pytaniem poruszyła pani dwa problemy. Po pierwsze: czy osoba uzyskująca prawo do emerytury może pobierać świadczenie, jeżeli nie rozwiązała umowy z dotychczasowym pracodawcą? Po drugie: czy pracodawca może rozwiązać z pracownikiem umowę o pracę tylko dlatego, że wie, iż pracownik z racji wieku nabywa prawo do emerytury?
Jeżeli chodzi o kwestię pierwszą, to sprawa jest prosta.
Artykuł 103 ustęp 2 a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stanowi, że ZUS wstrzymuje wypłatę świadczenia, póki pracownik (po przyznaniu mu emerytury) nie rozwiąże z dotychczasowym pracodawcą umowy o pracę.
Więcej kontrowersji wzbudza problem drugi. Do niedawna literatura dotycząca tej kwestii skłaniała się ku opinii, że pracodawca nie może rozwiązać umowy z pracownikiem tylko dlatego, że ten wszedł w wiek emerytalny. Obecnie w publikacjach coraz częściej pojawia się pogląd, że osiągnięcie wieku emerytalnego (60 lat - przez kobietę i 65 lat - przez mężczyznę) może być uzasadnioną przyczyną rozwiązania umowy o pracę, pod warunkiem, że dana osoba ma prawo do emerytury.
Dodajmy, że pogląd ten jest zbieżny ze stanowiskiem Sądu Najwyższego z 27 czerwca 1985 roku, z którego wynika, że wymiana pokoleniowa na rynku pracy jest czymś naturalnym. Uzasadnione jest zatem zwolnienie pracownika u schyłku możliwości zawodowych, którego źródłem utrzymania będzie emerytura, i zatrudnienie w jego miejsce bezrobotnego, który dopiero swą karierę zawodową rozpoczyna, a nie ma z czego żyć.
Zdajemy sobie sprawę, że ten punkt widzenia może nie odpowiadać osobom będącym w wieku emerytalnym, tym bardziej że wspomniana już wcześniej ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pozwala im pobierać emeryturę niezależnie od osiąganych dochodów dodatkowych, na przykład z umowy o pracę.