Psycholog radzi naszym Czytelnikom

Lęk przed burzą jest normalny dla dzieci w wieku przedszkolnym. U starszych dzieci pojawienie się takiego lęku oznacza fobię (astrafobia), która może mieć różne źródła. Dzięki fobiom dziecko może w sposób nieświadomy osiągać swoje cele (np. kierować zachowaniem innych, zyskiwać współczucie, dokuczać itd.) Pojawienie się takiej fobii może też oznaczać zmianę relacji z rodzicami i pojawianie się nowych potrzeb u dziecka.

Mechanizm powstawania lęku u Pani syna wydaje się jednak nieco inny. Syn prawdopodobnie mocno przestraszył się grzmotu podczas gry w piłkę, czyli wtedy, gdy mogło mu być "głupio" przyznać się do tego wśród kolegów. Takie silne i tłumione pobudzenie wpływa na reakcje fizjologiczne, które są odczuwane jako bóle (np. brzucha czy głowy), parcie na pęcherz i zwieracz odbytu, pocenie się, suchość w ustach, kołatanie serca itd. Do tego dołącza się nieprzyjemne uczucie zagrożenia. Przeżycie silnego lęku jest bardzo przykre. Samo wspomnienie tej sytuacji może stać się lękotwórcze.

W związku z tym człowiek zaczyna unikać sytuacji, które kojarzą się z lękiem. Przez to strach się "rozprzestrzenia" i dziecko zaczyna bać się nie tylko grzmotów, ale także błysków, ciemnych chmur, prognozy pogody w telewizji itd. Pewien paradoks takich sytuacji polega na tym, że osoba cierpiąca na fobię unika sytuacji wzbudzających lęk, co w dłuższej perspektywie może spowodować, że lęk staje się silniejszy. To właśnie obserwuje Pani u syna.

Leczenie fobii przebiega różnymi sposobami. Gdyby u podłoża leżały ukryte emocje, to potrzebna byłaby psychoterapia rodzinna lub indywidualna, nastawiona na "przegadanie" problemu. Tutaj źródłem lęku jest jednorazowe przestraszenie się. Leczenie polegać więc będzie na "przyzwyczajeniu" chłopca do burzy. Można to robić na różne sposoby, większość sprowadza się jednak do tego, że chłopiec powinien oswajać się z burzą.