Spacer na Wydmę Czołpińską. Sahara w Słowińskim Parku Narodowym

Wycieczkę rozpoczynamy na parkingu leśnym w osadzie Czołpino, skąd czerwonym szlakiem udajemy się przez Wydmę Czołpińską aż do samej plaży. W sezonie - po 1 maja - trzeba będzie zapłacić zarówno za parking, jak i za wstęp na teren Słowińskiego Parku Narodowego. Póki co, można korzystać za darmo.
Niestety, już przy wejściu widoczny jest znak informujący o zakazie wejścia na teren SPN z psem, więc nie jest to propozycja na spacer z naszym pupilem. Pracownicy są w tej kwestii bardzo zasadniczy i nieugięci. Aby więc uniknąć nieprzyjemności, czworonoga zostawmy tym razem w domu.

Przed nami wyprawa najpierw lasem, potem przez piaski i górki Wydmy Czołpińskiej. Gdy wieje, może on nam nieco zgrzytać w zębach, ale jak tu nie otwierać buzi, kiedy ona sama nam się śmieje na widok szerokich połaci piasku. Wydma Czołpińska to jedna z ciekawszych i dostępnych wydm dla ruchu turystycznego, przez którą poprowadzony jest znakowany szlak. Wydma osiąga maksymalnie 56 metrów wysokości i usytuowana jest na Mierzei Łebskiej. Przemieszczanie się piaszczystych wałów tworzy spektakularny krajobraz wywołany procesami eolicznymi. Walory oraz ranga wydmy sprawiają, że jest to miejsce odwiedzane przez niemal pół miliona turystów rocznie. Wydma Czołpińska to jeden z dwóch - obok Wydmy Łąckiej koło Łeby - udostępnionych terenów wydmowych w Słowińskim Parku Narodowym.

Idąc cały czas wyznaczonym szlakiem, dochodzimy do plaży. Piękna, szeroka, piaszczysta... A poza sezonem bezludna. Skręcamy w lewo i idąc plażą dochodzimy do drogowskazu kierującego nas do latarni morskiej w Czołpinie. W tym momencie żegnamy się z piaskiem i wodą i wkraczamy do lasu. Lasem - szlakiem niebieskim - dochodzimy do latarni morskiej.
Latarnia Morska w Czołpinie usytuowana jest na najwyżej położonej zalesionej wydmie w całym Parku („Wydma Leśna”). Obiekt ma ponad 25 m wysokości, a z tarasu widokowego rozpościera się panorama na Wydmę Czołpińską, Morze Bałtyckie, jeziora Łebsko, Gardno, Dołgie Wielkie i wzgórze Rowokół. Latarnia została uruchomiona w 1875 r. i do dzisiaj pełni swoje funkcje, dając światło w zasięgu 21 mil morskich i zapewniając bezpieczeństwo jednostkom pływającym po morzu. Zwiedzać możemy ja jednak tylko w sezonie turystycznym.

Na uwagę zasługuje las, który mijamy już po zejściu z latarni, o którym często, błędnie zresztą sądzi się, że tworzące go drzewa, są chore. Nic bardziej mylnego, ponieważ las ten, to przykład boru suchego, charakterystycznego dla krain nizinnych, gdzie występują tzw. gleby bielicowe - suche i ubogie, bo wytworzone na piaskach. Bór ten tworzą drzewa iglaste, głównie sosna czarna wprowadzona sztucznie na te tereny na początku XX w. w celu utrwalenia wydm ruchomych, co powoduje, że las jest tajemniczy, dziki, a nawet przerażający.

Dalej - nowymi drewnianymi schodami - schodzimy w kierunku muzeum i Osady Latarników. Po drodze mamy piękne widoki na górę Rowokół. Muzeum Słowińskiego Parku Narodowego w Czołpinie znajduje się w dawnej „Osadzie Latarników”, skąd niegdyś pracownicy podtrzymujący światło latarni wyruszali codziennie na swoją służbę. Ekspozycja muzealna prezentuje walory krajobrazu Wybrzeża Słowińskiego: wartości przyrodnicze ukształtowane przez siły przyrody oraz wartości kulturowe stanowiące przejaw działalności człowieka. W obiekcie zastosowano nowoczesne środki przekazu.

Muzeum jest płatne. Co ważne, nie pobiera się opłaty od dzieci w wieku do lat 7 oraz mieszkańców gmin Główczyce, Łeba, Smołdzino, Ustka i Wicko na podstawie ważnego dokumentu poświadczającego stałe zamieszkanie.

Od muzeum drewnianą kładką idziemy już w kierunku parkingu, przy którym zaczęliśmy wędrówkę.

Cała trasa to pętla o długości około 7 km. Na jej przejście powinno wystarczyć około 2 - 3 godzin. Cała trasa prowadzi przez tereny Słowińskiego Parku Narodowego, który jest czwartym pod względem wielkości parkiem chronionym w Polsce. Został utworzony 1 stycznia 1967 roku, a w 1977 został włączony przez UNESCO do sieci rezerwatów biosfery. Charakterystycznymi elementami Parku są jeziora, bagna, łąki, torfowiska, nadmorskie bory i lasy, plaże, a przede wszystkim właśnie ruchome wydmy. Symbolem Parku jest mewa srebrzysta.