Specjalista od języka

lbert Gutzmann urodził się w grudniu 1837 roku w Głuszynie w rodzinie chłopskiej, ale w 1859 roku związał się z Bytowem, w którym był nauczycielem w szkole powszechnej (ukończył Seminarium Nauczycielskie w Koszalinie). Jego żywiołem szybko stały się zagadnienia dotyczące upośledzenia mowy. Zajął się głuchoniemymi, zaczął się dokształcać m.in. w Berlinie. W 1859 roku urodził się jego najstarszy syn Hermann, który dał później podwaliny nauki zwanej foniatrią. W 1865 roku Albert Gutzmann zdobył kwalifikacje, które pozwoliły mu zająć się wyłącznie głuchoniemymi. Bytów jako małe miasteczko nie dawało możliwości zawodowego rozwoju, przeprowadzania doświadczeń, a częste wyjazdy do Berlina były dosyć uciążliwe. Stąd w 1873 roku Gutzmann przeprowadza się z rodziną do Berlina. Już dwa lata później zakłada tam pierwszą szkołę dla głuchoniemych (przy ul. Blumenstrase 63 A). Kierował nią aż do 1910 roku. To był okres, w którym skoncentrował się na problemach osób jąkających się. W 1879 roku napisał nowatorską w tamtych czasach pracę "Jąkanie się i jego gruntowne usunięcie". Za swoje dokonania został królewskim radcą szkolnym. Zmarł 27.05.1910 roku w Teupitz.

Jego syn Hermann Gutzmann studiował w Berlinie medycynę i przejął zainteresowania ojca. Zresztą był okres, w którym razem prowadzili badania. W 1887 roku Hermann uzyskał doktorat pracą "Nad jąkaniem się". Od 1891 roku, razem z ojcem, wydawał miesięcznik medyczno-pedagogiczny, który poruszał zagadnienia leczenia wad wymowy. W tym samym roku Hermann zakłada klinikę dla osób z wadami wymowy. Staje się ona niemieckim centrum leczenia zaburzeń mowy. Organizowane są też kursy terapeutyczne dla lekarzy i pedagogów z całych Niemiec. Kariera naukowa Hermanna Gutzmanna rozwija się bardzo szybko. W 1905 roku habilituje się. W 1909 roku zostaje profesorem. Trzy lata później zaczyna kierować uniwersytecką kliniką gardła i nosa.

W 1914 roku H. Gutzmann organizuje I Międzynarodowy Kongres Fonetyki. W powszechnej ocenie jego dokonania stworzyły podwaliny leczenia chorób związanych z wadami wymowy i bazę dla psychologii języka. W swoich pracach (300 prac naukowych, 6 książek, niezliczona ilość referatów) łączył działanie różnych dziedzin nauki: medycyny, psychologii, pedagogiki, fonetyki, lingwistyki, muzykologii. To dzięki niemu w niemieckich szkołach zaczęto badać wszystkich uczniów z wadami wymowy, organizując później sieć specjalnych szkół i klas (już w 1886 roku sprawdzono 155 tysięcy dzieci w wieku szkolnym, około 1550 miało upośledzenia mowy. Z niemieckich doświadczeń skorzystały wtedy m.in. Dania i Węgry).

H. Gutzmann wykształcił wielu lekarzy, nie tylko niemieckich, którzy później stali się międzynarodowej klasy specjalistami.

H. Gutzmanna uważa się za twórcę niemieckiej foniatrii jako dziedziny akademickiej. Foniatria zajmuje się zaburzeniami i schorzeniami głosu, mowy i języka oraz schorzeniami narządu słuchu, które mogą zakłócać prawidłowy rozwój mowy szczególnie u dzieci. H. Gutzmann opracował próby, które do dzisiaj są stosowane (były rozwijane przez innych naukowców). Podczas ćwiczeń oddechowych osoba jąkająca się oddycha głęboko i krótko z otwartymi ustami. Ćwiczenia oddechowe połączone są też z ćwiczeniami rąk (podnoszenie - wdech, opuszczanie - wydech).

Kolejne próby dotyczą ćwiczenia mięśni krtaniowych. Polegają one na wydychaniu powietrza długo i coraz hałaśliwiej, następnie na mówieniu szeptem i w końcu na głośnym artykułowaniu kolejno wszystkich głosek - zwłaszcza spółgłosek. Sugerowane jest stosowanie jako narzędzia pomocniczego lustra.