Ten zamek znajduje się w Polsce! Nie zgadniecie, kogo tu spalono (ZDJECIA)

Reszel to małe miasteczko. Tu można zatracić się w ciszy, spacerując wąskimi uliczkami. Jak możemy przeczytać na stronie internetowej zamku w Reszlu pierwsza krzyżacka strażnica stanęła tu już w 1241 r. Jednak budowę zamku murowanego rozpoczęto dopiero ponad sto lat później. Główną przyczyną były ciągłe bunty pruskiego plemienia Bartów, którzy nigdy nie pogodzili się z podbojem i regularnie niszczyli zakonną placówkę.

Od 1243 r. Reszel formalnie należał do biskupów warmińskich, ale krzyżacka załoga opuściła go dopiero w 1300 r. Budowa zamku trwała pół wieku.

Rozpoczął ją biskup Jan I z Miśni w 1350 r., kontynuował (od 1355) Jan II Stryprock, a dokończył w 1401 r. Henryk III Sorbom. Zwłaszcza ten ostatni, znany z zamiłowania do przepychu, nadał budowie dużego rozmachu – powstało wówczas m.in. skrzydło południowe z apartamentami mieszkalnymi biskupa oraz krużganki. Warownia była sprzężona z obwarowaniami miasta.

Na mocy traktatu toruńskiego z 1466 r., Warmia przeszła pod opiekę króla polskiego. Około 1505 r., z inicjatywy biskupa Łukasza Watzenrode rozpoczęto wznoszenie nowych murów obwodowych. Fortyfikacje były już przystosowane do użycia broni palnej. W tym okresie częstym gościem był tu Mikołaj Kopernik, siostrzeniec biskupa oraz jego sekretarz i osobisty lekarz. Kolejne większe prace przeprowadzono za rządów kardynała Andrzeja Batorego w latach 1594-1597. Zamek, który stracił już znaczenie militarne, został przekształcony we wspaniałą rezydencję myśliwską.

Po pierwszym rozbiorze Polski (1772), zamek został przejęty przez władze pruskie i w 1780 r. ulokowano w nim więzienie. Dwukrotnie (1806 i 1807) Reszel dotknęły wielkie pożary. Pierwszy zniszczył całą drewnianą zabudowę miasta, ratusz i część zamku, drugi spustoszył do końca zamek. Zrujnowaną budowlę przekazano w 1822 r. gminie ewangelickiej. Przeprowadzony wówczas remont zatarł w znacznym stopniu średniowieczny charakter budowli – m.in. rozebrano piętrowe krużganki oraz przekształcono skrzydło południowe w zbór (stąd jego obecne, dość nietypowe, zwieńczenie).

W 1958 roku zamek został przejęty przez Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne "Pojezierze". Gruntowny remont, przeprowadzony w latach 1976-1985, pozwolił na utworzenie w części pomieszczeń domu pracy twórczej oraz galerii sztuki. Od roku 2001, po kolejnej renowacji, z powodzeniem funkcjonują tu hotel z restauracją i barem, galeria sztuki i muzeum.

Od wielu lat zamek jest miejscem imprez o zasięgu międzynarodowym - wystaw, spotkań, plenerów, konferencji itp. Pierwszym animatorem tych działań był Bolesław Marschall, ceniony artysta rzeźbiarz i wieloletni administrator zamku.

Według legendy w Reszlu została spalona na stosie ostatnia czarownica w Europie. Barbara Zdunk miała urodzić się koło Bartoszyc, w rodzinie pastucha Urbana. Gdy miała 9 lat opuściła dom i zaczęła pracować. Mając 17 lat wdała się w romans z nieznanym żołnierzem, ale do zawarcia małżeństwa nie doszło. Jakiś czas później poślubiła innego żołnierza, nazwiskiem Sdunk lecz już po sześciu tygodniach jej małżeństwo się rozpadło. W okresie późniejszym miała wielu kochanków. Jednym z nich został dwudziestodwuletni parobek Jakob Auster, młodszy od niej o 16 lat. Była matką kilkorga nieślubnych dzieci.

Zdunk, nieszczęśliwie zakochana w znacznie młodszym od siebie mężczyźnie miała podłożyć ogień, który wybuchł w Reszlu w nocy z 16 na 17 września 1807 roku. Została oskarżona o wzniecenie z zemsty pożaru pod dom w którym nocował Auster, w wyniku którego zajęło się sześć budynków i zginęło dwoje ludzi. W wyniku śledztwa aresztowana została oskarżona o wywołanie pożaru za pomocą czarów a sąd miejski skazał ją na śmierć na stosie.

Oskarżenia i skazanie Zdunk wywołało wiele kontrowersji – możliwe było, że Zdunk była upośledzona umysłowo, a w rzeczywistości Reszel podpalili polscy żołnierze armii napoleońskiej. Jej sprawa przeszła przez wszystkie instancje sądownictwa pruskiego, aż do króla Fryderyka Wilhelma III Pruskiego, który ostatecznie wyrok zatwierdził.

Przez cały okres trwania procesu oskarżona przebywała w areszcie (lochy Zamku w Reszlu). W tym czasie była przez dozorców więziennych wykorzystywana do świadczenia nierządu obywatelom Reszla. W więzieniu urodziła dwoje dzieci, z których to urodzone jesienią 1809 roku zmarło. 21 sierpnia 1811 Zdunk została spalona na ostatnim w Europie stosie.

Według niektórych przekazów, Zdunk została uduszona przez kata jeszcze przed podłożeniem ognia, aby oszczędzić jej cierpień. Uduszono ją jednak dyskretnie by nie psuć widowiska zgromadzonym gapiom.