„W tyli gacie pękli” Felieton rowerowy (zdjęcia)

Z tyłu za Długą jest jeszcze dłuższa ulica Padewskiego, dawniej Pankowa. Nazywana tak długo ku pamięci generała czerwonoarmisty, którego ruskie nie pamiętali, bo go nie znali. Zagnały mnie tu sygnały cyklistów, że po niedawnych felietonach z objazdu słupskiej brzydoty jest nawet gorzej niż było. Na przykład na ok. 2-hektarowym odłogu po dawnej fabryce cukierków „Pomorzanka” na rogu ul. Przemysłowej i Paderewskiego urządzono salon… mebli niechcianych i wysypisko śmieci zmieszanych. Przystanąłem i zatopiłem się w lekturze znalezionej tu broszury pt. „Super Słupsk”. Taka rowerowa i ekologiczna wizytówka, opatrzona wizerunkami znajomych, więc wstyd, że się poniewiera na śródmiejskim odłogu, skąd „Pomorzanka” wyprowadziła się ponad 40 lat temu. Jedna ze stron jako żywo nawiązuje do innej zwrotki wspomnianej piosnki: „W drugim koncie lafirynda - malowane lica / Po sali się szwenda - szuka kibica”.

Z trzaskiem na szwach gaci wyrywam stąd na pobliską ścieżkę rowerową wzdłuż ul. Paderewskiego. Niewiele ponad 600 metrów na ochłonięcie, ale korci by zajrzeć, co też się kryje za przecznicą – ulicą Wrocławską, długą na ponad 700 metrów. Wiedzie przez osiedle Nadrzecze, graniczące ze śródmieściem, o czym nieco szerzej w ramce obok. Obejmuje posesje w kwartale ulic Paderewskiego, Poznańskiej, Wrocławskiej i zwiniętych torów na odcinku poniemieckiej linii kolejowej Słupsk – Budowo. Osłonięte rzędami garaży i zagospodarowanym podwórkami, które wchłonęły uliczkę Węglową. Co zostało w środku ok. 2-hektarowego tego obszaru, widać zapewne z wyższych pięter mieszkalnej zabudowy. Podejrzewam, że to nieciekawy widok.

Do tej kolejnej „tyli” dojeżdżam pogiętą odnogą ul. Wrocławskiej. Kiedyś były tu wartownia z uzbrojonymi wartownikami i biuro przepustek, a za nimi wiele utajnionych obiektów. Wszystko pod szyldem Telekomunikacji Polskiej SA, która po restrukturyzacji w 2002 r. zmieniła nazwę na kojarzącą się z napojem cytrusowym czy podobnym, ale nie z łącznością. To, co teraz widzę szokuje, a nawet zwala z nóg. Brama otwarta na oścież, nikt niczego nie pilnuje. Jeszcze nie wiem, że wchodzenie tu bez kasku na głowie to akt desperacji.

Na wprost walący się 2- kondygnacyjny, długi biurowiec. Obok wypalona już piętrowa chata, jak z filmu o złej czarownicy. Dookoła rzędy garażowych i magazynowych boksów z wyrwanymi bramami. Otwarte hale z posadzkami zwalonymi rupieciami z czasów łączności przewodowej – tej cienkiej oraz grubej nad- i podziemnej. I jeszcze jeden padający biurowiec przy plocie ze składem opału, zza którego słyszę: - A przecież można tu urządzić piękny plac zabaw dla dzieci.

Dzieci są, tak zwani tubylcy, zainteresowani co ja tu robię na tym rumowisku, które oni często odwiedzają i znają na wskroś. Pomagają odszukać rower, który zapodziałem gdzieś przy stercie śmieci, wyrosłej przy płocie odgradzającym ten telekomunikacyjny bajzel i skansen od zajezdni autobusów Nord Express. Odjechać stąd szybko się nie da, bo gacie, które wcześniej pękły, omotały siodełko. I znowu przypomina się strofa: „Nic agrafka nie pomoże, ani klej nie chwyci, bo się gołe świci”. I to radzę ogarniać szerzej niż miejsce do siedzenia.