Wyrok po tragedii w Lęborku. Podpalił kamienicę, w pożarze zginęła dwójka dzieci. Sąd: 25 lat zamiast dożywotniego więzienia

Tragedia w Lęborku. Jest prawomocny wyrok w sprawie podpalacza

Niewyobrażalna tragedia, którą spowodował pożar wywołany przez zaledwie 18-letniego podpalacza kamienicy w Lęborku, zakończyła się prawomocną decyzją sądu z 28.10.2020 roku. W środę sprawie po apelacji obrony przyjrzał się Sąd Apelacyjny w Gdańsku.

- Sąd pierwszej instancji skazał mnie bez jakiegokolwiek dowodu, że to ja zrobiłem, bo nigdy nie zrobiłbym tego swojej córce ani jej matce. Nie jestem takim potworem - przekonywał w ostatnich słowach przed wydaniem wyroku Maciej D.

O swojej niewinności mężczyzna sądu nie przekonał, jego obrońcy – mec. Magdalenie Pasiece, udało się jednak uzyskać znaczne złagodzenie wyroku.

- Podpalając tę stertę śmieci, która leżała w podpiwniczeniu przy schodach do piwnicy i na klatce schodowej godził się, że to zdarzenie osiągnie rozmiar gwałtownego zdarzenia o niekontrolowanym przebiegu, które ma postać pożaru – tłumaczył sędzia Andrzej Rydzewski, przewodniczący 5-osobowego składu orzekającego Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, który uznał, że mężczyzna działał z zamiarem „ewentualnym”, a nie jak ustalił sąd I instancji zamiarem „bezpośrednim”.

To kluczowe dla zmniejszenia orzeczonego wcześniej wyroku dożywotniego więzienia do 25 lat za kratami, rozróżnienie, oznacza, że mężczyzna nie działał „na zimno”, z góry realizując przemyślany plan i planując zabójstwo czy zabójstwa. Dopuszczał jednak, że jego działanie może potencjalnie doprowadzić do śmierci.

Pożar w kamienicy zakończył się tragedią. Zginęli Agata i Janek

Według sądu, który bazował m.in. na tym co Maciej D. powiedział policjantom wkrótce po zatrzymaniu, miał on zakładać, że pożar ugaszą strażacy, a jego celem było nawiązanie kontaktu z siostrą zmarłych Agaty i Janka – Darią, która rozstała się z nim wkrótce po narodzeniu ich wspólnego dziecka.

D. najpierw 30 września 2018 r. bezskutecznie wysyłał SMS-y i dzwonił do Darii, a później („złość w oskarżonym narastała”), postanowił zrealizować swoją wcześniejszą groźbę i dokonać podpalenia śmieci w kamienicy, w której mieszkała z rodziną.

Oskarżony, u którego biegli psychiatrzy zdiagnozowali zaburzoną osobowość, zaburzone poczucie własnej wartości oraz osobowość o cechach dyssocjalnych – jak ocenili sędziowie, na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego – liczył na to, że samo zadymienie budynku, sprawi, że jego była partnerka poczuje się zagrożona i do niego wróci wraz z nowo narodzoną, wspólną córką. Na prawdziwość takiej rekonstrukcji zdarzeń kilku godzin z początku października 2018 r. wskazywać ma m.in. fakt, że kilka godzin po podłożeniu ognia, nazajutrz rano, podpalacz rozmawiał telefonicznie z Darią i, zgodnie z jej zeznaniami, był autentycznie zaskoczony tym, że przebywa ona w szpitalu.

- Trudno sobie wyobrazić stan faktyczny czy zdarzenie o takim przebiegu, że ktoś chce kogoś zabić, a potem rano dzwoni i jest zaskoczony, że ktoś przebywa w szpitalu – tłumaczył sędzia Andrzej Rydzewski, który zwrócił również uwagę, że w momencie tragedii Maciej D. był w wieku 18 lat i 2 dni, a wobec osób przed ukończeniem 18 roku życia polskie prawo nie dopuszcza kary dożywotniego więzienia.

Rodzina zmarłych dzieci zaskoczona złagodzeniem kary

Zrozpaczona rodzina zmarłych dzieci, obecna podczas ogłaszania prawomocnego wyroku, nie mogła uwierzyć w złagodzenie kary.

- On będzie mnie znowu nękał. Nie wyobrażam sobie tego po prostu. Nie godzę się z tym wyrokiem. Jestem po prostu załamana. Nie godzę się z tym – powtarzała już po opuszczeniu sali sądowej Daria.

- Jak to możliwe, żeby on po 20 latach wyszedł i moje dziecko - Maciej, czy Pola – wnuczka, zobaczyli go po tylu latach. Patrząc na swoją twarz, swoje ręce, nogi i blizny, on będzie widział tego człowieka – powiedziała z kolei matka młodej kobiety i zmarłych dzieci. - Ja wiem, że on jest młody, ale jak się podpala mieszkania, to się chyba widzi, że krzywdę można komuś zrobić. On mi zabrał dwoje dzieci, też by miała 18 lat w tym roku moja córka. Nie mogę mieć tej córki, bo mi ją zabrał – dodała płacząc.

Wyrok jest prawomocny. Przysługuje od niego prawo kasacji do Sądu Najwyższego.