Biała skóra, czarne serce

Nie trzeba być bokserem, aby z zainteresowaniem oglądać bokserskie walki - głosi mądre powiedzenie. Prawda ta jest tak uniwersalna, że mówi o wielu odcieniach życia. Choćby o hip-hopie. Muzycznym stylu, który - choć obcy jest mojej wrażliwości - to zarazem przyciąga prawdą i pasją bijącą z młodych-gniewnych twarzy. "8. Mila", debiutancki film Eminema (białego króla światowego hip-hopu) jest dokładanie taki, jak muzyka o której opowiada. Prawdziwy, gwałtowny, a przede wszystkim przejmująco smutny. I wcale nie poprawia nastroju fakt, że głównemu bohaterowi w końcu udaje się wyrwać z rzeczywistości, która go dzień po dniu niszczy. Bo przygnębia świat, który zostawił za sobą.
8. Mila to nazwa ulicy w Detroit oddzielającej część miejską - czarną od części białej - podmiejskiej. Na tym pograniczu żyje Jimmy Smith, dla przyjaciół "Królik" (naprawdę przyzwoita rola Eminema). I nie jest to za wesołe życie. Przemysłowa dzielnica, fabryki, dymy, szarość. Poznajemy go, gdy pracuje w pizzerii. Nie za długo zresztą, bo zaraz zostaje zwolniony. Trafia do jednej z fabryk. Mieszka z matką (alkoholiczką) i młodszą o kilkanaście lat siostrą. Na dodatek jego dziewczynie coraz bardziej podobają się jego koledzy (zdradza go na prawo i lewo). "Królik" się jednak nie poddaje, bo ma powołanie. Składa rapowe rymy, gdzie tylko może. W autobusie, starym samochodzie, na ulicy. Słyszy muzykę wszędzie i coraz głośniej. Wie, że w końcu nadejdzie dzień, gdy zacznie krzyczeć. Z całych sił i prosto w twarz całemu światu. Nie ma też złudzeń, że będzie to łatwe. Biała gwiazda hip-hopu? Ciężko będzie przebić białą pięścią czarny mur...
Największą zaletą "8. Mili" jest fakt, że pokazuje źródła hip-hopu. Nie skupia się wyłącznie na samej muzyce (której jest bardzo dużo), ale zstępuje jak najniżej. Tam, gdzie każdy dzień jest taki sam jak poprzedni, a praca to katorga wypełniająca całe życie. Pod warunkiem oczywiście, że się ją ma. Jak rzadko kiedy widzimy też, co znaczy być czarnym w USA. Słynny sen Martina Lutrea Kinga - o równym traktowaniu wszystkich obywateli Ameryki - nie spełnił się do końca. Młodzi Murzyni w swoich gettach nie mają złudzeń, że los zafunduje im coś więcej oprócz ponurego miejsca w którym żyją. Szanse na wyrwanie się stąd może dać im tylko muzyka. Ich muzyka. Dlatego tak nieufnie z początku przyjmują w swój krąg "białasa", który mówi, że czuje to samo co oni. Szybko się okazuje, że kolor skóry jest nieistotny. Najważniejsze, aby serce było czarne.