Kominek w kominie

Czytelnikowi chodzi z pewnością o montaż tzw. kominka zamkniętego, którego główny element nazywany jest wkładem kominkowym. Decyzję o wyborze rodzaju kominka najlepiej podjąć jeszcze w fazie projektowania domu, ale montaż kominka podczas remontu też jest możliwy.
Przed przystąpieniem do zasadniczych prac konieczna będzie konsultacja z architektem i kominiarzem. Na podstawie projektu domu architekt oceni parametry komina i zaproponuje wykonanie modernizacji krok po kroku. Prawdopodobnie trzeba będzie wzmocnić konstrukcję komina poprzez podstemplowanie go np. stalowymi dwuteownikami. Ekspertyza kominiarza odpowie na pytania dotyczące warunków odpowiedniego dostępu powietrza do komory spalania, a także możliwości prawidłowego odprowadzenia spalin.
Większość firm, sprzedających kominki, poleca także swoich montażystów. Przed ich zatrudnieniem warto obejrzeć ich realizacje. Spisana umowa wraz z dokładną kalkulacją uchroni naszego czytelnika przed późniejszymi przykrymi niespodziankami. Prace muszą być wykonane zgodnie z projektem architekta. Ostateczne rozliczenie z wykonawcą powinien poprzedzać odbiór techniczny i kominiarski.
Wkład kominkowy obkładamy specjalną wełną mineralną o grubości 10 cm z warstwą folii aluminiowej. Stanowi ona izolację termiczną między kominkiem a ostateczną obudową wkładu. W przypadku braku izolacji termicznej obudowa winna być wykonana z cegły szamotowej na zaprawie szamotowej. Ewentualne okładziny ceramiczne można wykonać na ściance z ognioodpornej płyty kartonowo-gipsowej, dobudowanej na stelażu i odsuniętej na odległość minimum 3 cm, by zapewnić wentylację i ograniczyć wpływ wysokich temperatur na wykonaną obudowę. Gorące powietrze warto rozprowadzić do poszczególnych pomieszczeń za pomocą izolowanych przewodów aluminiowych o średnicy od 100 do 160 mm. W podobny sposób można dodatkowo doprowadzić ciepło do pomieszczenia, w którym znajduje się kominek, instalując w górnej części komina kratki wentylacyjne. W zależności od projektu, ściankę frontową kominka można wykończyć cegłą klinkierową, kamieniem naturalnym, granitem, marmurem, piaskowcem, kaflami lub płytą kartonowo-gipsową o podwyższonej odporności ogniowej. Do przyklejania płytek z kamieni naturalnych można użyć zaprawy klejącej produkowanej na bazie białego cementu, gdyż nie powoduje ona powstawania przebarwień na zewnętrznej powierzchni płytek. W przypadku, gdy projekt przewiduje wykończenie obudowy płytkami ceramicznymi, należy przykleić je do podłoża zaprawą klejącą o zwiększonej elastyczności i przyczepności.