Nigdy nie mam opracowanej taktyki

- Wygrałeś w walce pokazowej Polskiej Ligi Boksu Tajskiego Euro Wind Cup w Słupsku. Pojedynek z Michałem Kostrzewskim z Łodzi trwał tylko dwie rundy. Nie musiałeś się mocno zmęczyć?

- Nie. To się tylko tak wydaje. Jestem doświadczonym zawodnikiem i cała sztuka polega na tym, aby nie zrobić więcej niż trzeba zrobić.

- Kiedy poczułeś, że rywal jest twój, że zwyciężysz?

- W tej wadze nigdy tego nie czuć. Jesteśmy ciężkimi pięściarzami i tutaj może jeden cios decydować o zwycięstwie. Nastąpi uderzenie i nagle można zobaczyć drugą stronę medalu.

- Przeciwnik był trochę lżejszy od ciebie. Wydawało się, że będzie szybszy, a jednak nie. Masą, siłą przewyższałeś go zdecydowanie.

- Także odpornością na ciosy. Ja trenuję trzydzieści cztery lata, mój przeciwnik piętnaście. Jest różnica treningu, tej twardości szkoły, jaką się otrzymało w trakcie pracy na zajęciach.

- Miałeś jakąś taktykę przed walką, opracowywałeś strategię?

- Nie. Nigdy tego nie robię, bo wszystko może się w trakcie pojedynku zmienić.

- To jednak ryzykowne.

- Na pewno. Ale myślę, że ci starsi i bardziej doświadczeni zawodnicy tak właśnie robią. Obserwują, na ile mu pozwala przeciwnik. I robią to, co zamierzają - czyli prą do zwycięstwa.

- Systematycznie, spokojnie cios za ciosem...

- Tak właśnie trzeba to było robić.

- Czy po takich walkach, w których twój rywal jest dwukrotnie liczony, wygrywasz w
drugiej rundzie, nie współczujesz trochę swoim przeciwnikom?

- Nie. Mój rywal jest jeszcze młody, za tydzień zapomni, że przegrał.

- Masz 46 lat, ile jeszcze trwać będzie twoja kariera?

- Już niedługo. Chciałbym skończyć już w tym roku. Z różnych powodów nie skończyłem tego dwa lata temu. Wiem, że mistrzem świata nie będę. Chciałbym powalczyć w Holandii w jeszcze innej odmianie boksu tajskiego. W stylu starotajskim, w którym zamiast rękawic na dłoniach mamy sznurki. Tam na ring wychodzą tylko twardzi przeciwnicy.

- Boks tajski dopiero niedawno stał się twoją najważniejszą konkurencją.

- Tak. Wcześniej walczyłem w karate, kickboxingu, K1. Trenowałem razem z Cezarym Podrazą, sześciokrotnym mistrzem świata w kickboxingu. On mnie przygotowywał do walki z Przemysławem Saletą, ale Saleta nie chciał się wtedy ze mną bić. Tak wyszło...

- Dlaczego boks tajski?

- Tu się oddziela chłopców od mężczyzn. Widać, że tutaj trzeba się bić, trzeba być silnym i wytrzymałym. Kickboxing jest może bardziej finezyjny. Są kopnięcia, uderzenia. Tutaj jest męska, brutalna walka, chociaż jak widać po moim pojedynku nikomu nic się nie stało.

Rozmawiał Rafał Szymański