Rozmowa z lekarzem Mariuszem Królem. Interna to ciężka harówa

- Lekarz internista to lekarz pierwszego kontaktu. Ludzie przychodzą do pana ze wszystkim?

- Teraz przede wszystkim przychodzą po skierowania. Fundusz naprawdę wylał dziecko z kąpielą
i zrobił z nas maszynkę do wypisywania recept i skierowań. Na szczęście pacjenci nie zawsze muszą przychodzić osobiście, wtedy zupełnie nie mielibyśmy na nic czasu. Ale wypisywanie recept to nie wszystko, czym się zajmuję. Ludzie przychodzą do mnie po poradę i szukają diagnozy. Ostatnio nasiliła się ilość depresji, które kieruję dalej do lekarzy psychiatrów. Ogólnie to ciężka harówa.

- Zdarzają się jakieś przypadki niezwykłe?

- Mam już trzydziestoparoletnie doświadczenie, w tym czasie pracowałem w różnych instytucjach na różnych funkcjach, więc widziałem wiele. W pracy lekarza zdarzają się różne sytuacje. Niektóre są ciekawe, inne zabawne, jest jednak również niebezpiecznie. Zdarzyło się na przykład, że w gabinecie śrubokrętem zaatakował mnie narkoman, który chciał wyłudzić narkotyki.

- A jednak trwa pan w zawodzie. I jeszcze przekazał pan pałeczkę dalej.

- Owszem, mój młodszy syn poszedł w ślady ojca i obecnie jest już na czwartym roku medycyny. Ale to już w zasadzie rodzinna tradycja. Również moja mama była lekarzem, także mamy w rodzinie trzy pokolenia doświadczeń zwią­zanych z leczeniem.

- Jednak samym leczeniem nie da się żyć. Czym zajmuje się pan po pracy?

- Kiedy byłem młodszy, czynnie uprawiałem sport. Głównie judo, brałem nawet udział w 48 walkach turniejowych. Teraz głównie interesuję się historią średniowiecza. Mam już całkiem bogatą kolekcję książek na ten temat, z której jestem dumny.

Rozmawiała
Anna Piwowarska