Blog 54. Festiwalu Pianistyki Polskiej. Część 5 – Chopin to był czy nie Chopin?

Każdy festiwal powinien mieć kogoś, kto odegra rolę enfant terrible, bo kontrowersje są interesujące. Dla mnie w tę postać wcielił się podczas 54. FPP właśnie Jan Krzysztof Broja. Z wyglądu lowelas, może hiszpański hidalgo (szlachcic), które to skojarzenie jest uprawnione, bo pianista w Hiszpanii mieszkał. Z talentu artysta nietuzinkowy, technicznie świetny, muzycznie ciekawy. Osobowości także nie można mu odmówić. Podobała mi się pewna nonszalancja, gdy wychodził do oklasków i prezentował dwa bisy, w tym naprawdę fantastycznie zagranego Bacha. Skąd więc kontrowersje?

Ano Chopina w wykonaniu pianisty ledwie byłam w stanie rozpoznać. Nie to, że jestem jakoś wielce konserwatywna. Przeciwnie, zapisy nutowe ożywają przez interpretacje, a Chopin z natury pozostawia interpretatorom olbrzymie pole do improwizacji. A jednak były momenty, kiedy chciałam wyjść z sali (i nie tylko ja, jak potem usłyszałam), żeby już więcej tego Chopina nie słuchać.

Fragmenty kantylenowe, delikatne, melodyjne, Jan Krzysztof Broja rozciągał do niemożliwości słuchania, w częściach szybkich, dynamicznych, siekał frazy jak szpadą, ostro, nawet agresywnie. To była jak bitwa, wielce dramatyczna i pełna kontrastów. Bo pianista chyba jest z tych, co to jeńców nie biorą. Albo padasz z zachwytu, albo raniony śmiertelnie. Ja znalazłam się w drugiej grupie. W której byłby sam Chopin? Jedno jest pewne, nudno nie było.

Jeżeli mają Państwo swoją ocenę tego recitalu, to zapraszam do podzielenia się opiniami. A w piątek zapraszam na gp24.pl do relacji z ostatniego dnia tego koronawirusowego i, co już mogę napisać, wielce udanego festiwalu.

Środa, 9 września 2020. Sala filharmonii. Jan Krzysztof Broja: XXX Sonata Beethovena, Polonez cis-moll, Nokturny Es-dur, H-dur i E-dur, Ballada f-moll oraz Mazurki op. 59 a-moll, As-dur i fis-moll Chopina. Słowo wstępne – Beata Górecka.