Gdyby nie komuniści to Słupsk byłby stolicą środkowopomorskiego biskupstwa

Jeszcze na początku XX wieku Słupsk był miastem większym od Koszalina, mimo że to ten ostatni pełnił funkcję stolicy środkowopomorskiej jednostki administracyjnej państwa pruskiego.

W średniowieczu był stolicą odrębnego księstwa, podczas gdy Koszalin był jedynie jednym z miast należących do biskupa z Kamienia Pomorskiego.

Zachowały się także wzmianki, że na przełomie XIII i XIV wieku Słupsk był siedzibą sufragana Dominika, który kierował tu archidiakonatem podległym arcybiskupowi gnieźnieńskiemu. Było to w okresie, gdy nasz region znajdował się pod panowaniem książąt gdańskich. Sufragan, najprawdopodobniej duchowny w randze biskupa pomocniczego, działał w oparciu o kościół św. Piotra stojący w tym samym miejscu, w którym dziś usytuowany jest kościół Najśw. Serca Jezusowego. Wkrótce potem Ziemię Słupską ponownie włączono do Księstwa Zachodniopomorskiego i tym samym teren ten przyłączony został do biskupstwa kamieńskiego.

Idea reaktywacji biskupstwa w Słupsku odżyła po setkach lat, gdy po międzynarodowym uznaniu nowej granicy między Polską a Niemcami władze kościelne przystąpiły do likwidacji tymczasowej administratury apostolskiej i podziału jej obszaru na nowe diecezje. Pierwotnie to Słupsk miał być siedzibą biskupstwa. Informacje o tym znajdujemy m.in. w diecezjalnym konspekcie lekcji o historii biskupstwa.

- W latach 70., po nawiązaniu stosunków dyplomatycznych z RFN na terenie administracji planowano utworzyć trzy diecezje obrządku łacińskiego. Jedną z nich miała być diecezja słupsko-kołobrzeska.

Pierwszy projekt, datowany na 1 czerwca 1970 r., za- kładał, iż katedrą będzie kościół Najświętszej Maryi Panny w Słupsku - czytamy w tym dokumencie. Jeszcze na początku 1972 r. w dokumentach kościelnych była mowa o diecezji ze stolicą w Słupsku. Nie doszło jednak do tego, bo oponowały komunistyczne władze PRL. Naciskały one, aby stolicą nowej diecezji został Koszalin, gdyż to on był wówczas administracyjnym centrum Pomorza Środkowego.

- Władze kościelne przyjęły taką propozycję i ostatecznie 28 czerwca 1972 r. papież Paweł VI bullą Episcoporum Poloniae Coetus erygował diecezję koszalińsko-kołobrzeską, która powstała z terenów diecezji berlińskiej i prałatury pilskiej i została włączona do metropolii gnieźnieńskiej. Pierwszym ordynariuszem został bp Ignacy Jeż - czytamy w diecezjalnym konspekcie lekcji.

Pomysł, by Słupsk uczynić rezydencją jednego z biskupów pomocniczych, zgłosił kilka lat temu ówczesny słupski radny i prezes Towarzystwa Odkrywców Jerzy Tomasz Rosiński. - Było zainteresowanie dziennikarzy, ale nic poza tym. Sprawa umarła - mówi dziś były samorządowiec.

- Po co. Przecież i tak jesteśmy jedną diecezją. Nie spotkałem się dotychczas z żadnymi opiniami, aby Słupsk był w niej marginalizowany - komentuje pomysł Rosińskiego jeden ze słupskich proboszczów.

Ks. Dariusz Jaślarz, rzecznik prasowy kurii koszalińsko-kołobrzeskiej, potwierdza: w obrębie diecezji odwieczna rywalizacja Słupska i Koszalina nie uwidacznia się.

- Centralne obchody 40-lecia w Koszalinie z założenia mają być wspólnym świętem, a nie tylko koszalińskim. Akcenty rocznicowe na pewno pojawią się podczas organizowanego w Słupsku Marszu Życia. 23 maja o godzinie 14 w sali 211 waszego ratusza odbędzie się w związku z tym wydarzeniem konferencja prasowa - podkreśla ksiądz rzecznik. Dodaje przy tym, że słupskie akcenty w Koszalinie to m.in. wywodzący się ze Słupska duchowni. Ks. Antoni Tofil 1 lipca 2008 r. objął probostwo katedry biskupiej w Koszalinie, a ustczanin, ks. Krzysztof Zadarko jest jednym z biskupów pomocniczych. - Na stadionie na pewno widoczne będzie poczucie wspólnoty. Właśnie po to, aby budować to poczucie na tych ziemiach, powstała diecezja - mówi ks. Jaślarz.