Słupscy radni nie zgodzili się na budowę w Słupsku pomnika płk. Mieczysława Mozdyniewicza

O zgodę na budowę tego pomnika do prezydenta miasta i Rady Miejskiej w Słupsku wystąpił syn pułkownika. Chciał go w znieść ze własne pieniądze.

W ten sposób chciał upamiętnić ojca, budując pomnik przy rondzie u zbiegu ulic Bohaterów Westerplatte, Jana Kozietulskiego i Gdyńskiej, które od 2005 roku nosi już nazwę płk. M. Mozdyniewicza. Przedstawił nawet własną koncepcję pomnika, który miał stanąć w miejscu kamienia z tablicą pamiątkową. Inżynier ruchu zaproponował inną lokalizację: między ogrodzeniem Akademii Pomorskiej a chodnikiem. Rodzina pułkownika wyraziła na to zgodę.

Tymczasem radni nie zgodzili się na postawienie kolejnego pomnika w mieście. Przekonywali, że prywatny pomnik stanowiłby niebezpieczny precedens. Nie zgodzili się także na ponoszenie przez miasto kosztów utrzymania pomnika.

Mieczysław Stanisław Mozdyniewicz urodził się 13 marca 1896 roku w Zbyszycach, w powiecie nowosądeckim. Ukończył kurs podoficerski przy organizacji "Strzelec" (1913, pseud. Kmiotek). W 1914 ukończył szkołę średnią w Krakowie. Został zmobilizowany przez Związek Strzelecki.

16 sierpnia 1914 roku podjął służbę w 2 Pułku Piechoty Legionów. Uczestniczył w walkach tego pułku, w maju 1915 awansował na podporucznika. Był kilkakrotnie ranny. W sierpniu 1917 zakończył służbę w 2 Pułku Piechoty Legionów, wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej i objął stanowisko dowódcy kompanii w Szkole Podchorążych. W sierpniu 1918 przydzielono go do sztabu 2 Pułku Piechoty w Warszawie. Uczestniczył w rozbrajaniu Niemców.

W listopadzie 1918 został dowódcą batalionu w Dywizji Litewsko-Białoruskiej w Ostrowi Mazowieckiej. W marcu 1919 przeniesiony do Armii Polskiej we Francji pod dowództwem Józefa Hallera. Dowodził: 5 Batalionem, a potem 6 Pułkiem Strzelców Polskich. W grudniu 1919 powrócił z armią Hallera do Polski.
2 stycznia 1920 rozpoczął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. Służył jako oficer operacyjny w Sztabie 1 Armii, a w lipcu i sierpniu tego roku był szefem sztabu Grupy Operacyjnej generała Lucjana Żeligowskiego. W sierpniu 1920 awansowany na majora. Od października do grudnia tego roku był szefem sztabu w Brześciu.

Po ukończeniu nauki w Wyższej Szkole Wojskowej otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział na stanowisko szefa sztabu 28 Dywizji Piechoty w Warszawie. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie rządowej, za co został na krótko zawieszony w czynnościach służbowych i przebywał w areszcie domowym.

24 grudnia 1929 awansował na pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 16. lokatą w korpusie oficerów piechoty. We wrześniu 1935 został wyznaczony na stanowisko pierwszego dowódcy piechoty dywizyjnej 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. W lipcu 1939 został mianowany dowódcą 55 Dywizji Piechoty w Katowicach, ale nie objął tej funkcji, przeniesiony na stanowisko dowódcy 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie. Dowodził dywizją w czasie walk nad Bzurą. 17 września 1939 trafił do niewoli niemieckiej. Przebywał w siedmiu obozach, w Colditz i Doessel pełniąc funkcję komendanta Tajnej Organizacji Bojowej. Po wyzwoleniu kierował rozładowaniem obozu w Doessel. W lipcu 1946 powrócił do Polski. Pracował poza wojskiem do emerytury w 1968. Zmarł w Słupsku. Został pochowany na cmentarzu parafialnym przy ul. Kaszubskiej. ​